زندگی چون قفس است ، قفسی تنگ پر از تنهایی و چه خوب است دم غفلت آن زندان بان و سپس بال و پر عشق

گشودن و بعد از آن هم پرواز

من همان پسرک غم زده ی دیروزم من همان کودک بی تاب برای بودن که دلش را در اندوه به زنجیر کشید و به اندازه ی

دل رنج کشید و به اندازه ی بی معرفتی درد کشید . . .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: